Update!!! Romy, 3 oktober 2025 Na vele maanden goede verzorging in ‘t Heerveld mocht ik mijn koffers pakken. Donderdag 17 juli kwamen er 2 personen bij me kijken, en eng dat ze waren. Maar ja beste beentje voor dacht ik ga toch even een broekspijp beroeren. Gelukkig hebben ze gekozen om me toch mee te nemen ondanks dat ik elke dag een pilletje moet hebben, misschien dat ik dit op een gegeven moment niet meer hoef, fingers crossed, en dat ik een voedselallergie heb. Aangekomen in mijn nieuwe huis, werd ik losgelaten, kwam er niet een vreemde kat op me afgelopen, direct neus aan neus, nou ik dacht het niet, mooie grote klimpaal, ik daar onderin. ’s Avonds werd ik gelijk gepakt om een pilletje te krijgen door die enge mensen nog wel, nou ik heb het wel ingeslikt maar heb me daarna strategisch teruggetrokken achter de bank, zo zie me daar maar eens weg te krijgen. Hierna heb ik een tijdje, na verschijning, ja je hebt toch honger en dorst, boven geleefd, dit heeft me zeer goed gedaan. Nadat ze me onder het bed vandaan hebben gehaald en dit afgesloten hebben zodat ik me daar niet meer kon verstekken. Met spelen hebben ze me overgehaald om hun toch te vertrouwen. Nu ben ik zo’n beetje 2 en een halve maand bij hun en ze vallen toch wel mee, ik heb nog een paar kleine plekjes maar ik zit nu lekker in mijn aangegroeide vel. Ik krijg insectenbrokken wat ik ontzettend lekker vind, ik heb een maatje waar ik af en toe graag mee op bed lig te knorren, een buitenkooi waar ik mooi in kan kijken en deuren en ramen waar ik de andere kant van de tuin mooi kan zien. Ik ben gek op spelen en knuffelen. Gelukkig ben ik heel nieuwsgierig, dat is wel een must met dat je eerst geen rust krijgt om te wennen. En ik vind het nu ook wel, af en toe, leuk om op een schoot te bivakkeren of om op bed tussen de benen van een baasje te gaan liggen. Ik kies ook vaak voor een hoge plek om te slapen, gelukkig zijn er hier veel van.

Donderdag 8 februari kregen we Jelle mee naar huis, een angstig hoopje kater. Hij had een aantal jaren rondgezworven in Heerenveen waar een oude vriendin van ons hem te eten gaf op haar terras. Daar hadden we Jelle ook al eens gezien. In de buurt vond men dat hij overlast bezorgde en daarom werd hij gevangen en naar het asiel gebracht. Toen we dat hoorden, hebben we besloten dat hij wel bij ons mocht komen wonen, desnoods als schuurkat, we hebben ruimte genoeg en een grote tuin. Om te wennen kreeg Jelle een plekje in de serre met een eigen schuilhokje, voer- en waterbakje en een kattenbak. Door de glazen deur naar de huiskamer kon hij ons en de andere katten zien. Dat wennen viel niet mee voor hem. Hij kwam de eerste weken alleen uit zijn hokje als hij zeker wist dat we hem niet konden zien. Maar toch heel langzaam kwam hij tevoorschijn en kreeg belangstelling voor zijn omgeving. Op 18 maart mailde ik: ‘We zaten tv te kijken met één van de andere katten op de leuning van de bank. Opeens geblaas! We keken om en daar stond Jelle pal voor de deur van de serre naar binnen te kijken.’ Vanaf toen ging het met heel kleine stapjes beter. We mochten steeds vaker in zijn buurt zijn. En opeens ging er een knop om in z’n koppie en ging het snel. Hij is zeker niet altijd een zwerver geweest en we vermoeden dat hij ooit een heel goed thuis heeft gehad. Alle deugden en ondeugden van een huiskat zijn voor hem gesneden koek. Kopstoten geven (met die grote kop van hem zijn het geen kopjes), op schoot zitten, spinnen, optillen, bedelen, reageren op het klikje van de koelkast, vaste etenstijden. Het is alsof hij er altijd al is geweest. En toen kwam de grote dag op 5 april: Jelle: ‘Ik zat 's morgens gezellig op schoot bij het vrouwtje mijn kopstoten uit te delen. Toen opeens deed ze de serredeur open. Oh, wat moest ik doen! Best wel eng zo'n grote wereld daarbuiten. Maar ik nam de stap over de drempel en stak mijn neus in de lucht. Voorzichtig ging ik op pad, steeds sneller. Daar rende ik de wijde wereld in. De hele dag heb ik mijn nieuwe terrein verkend. De regen viel zo nu en dan met bakken uit de hemel, maar dat deerde me helemaal niet.’ Sinds een paar dagen mag hij ook ‘s avonds en ‘s nachts naar buiten. We hoefden hem niet uit te leggen hij hoe een kattenluikje werkt, dat wist hij al. Jelle is niet agressief naar de andere katten, we hebben geen noemenswaardige onderlinge aanvaringen gehad, dus hem loslaten was geen probleem. Kortom, Jelle is nu onze Jelle, een vreselijk lieve, grote knuffelkater met een heel bescheiden klein miauwtje. Jelle is thuis!

Het is ondertussen alweer 9 maanden geleden dat we Mika hebben geadopteerd. Een spannend moment, want een huis is veel groter dan een kamertje in het asiel! Dat was eerst best intimiderend. Maar na een paar dagen was ze gewend, en al snel begon ze vol overgave te verkennen. Vol overgave, dat is Mika ten voeten uit. Alles doet ze op 100%: spelen, rennen, klimmen, zelfs eten en drinken. Wat een energie! Daarom was het voor haar—en ook voor ons—een opluchting toen ze eindelijk voorzichtig haar eerste stapjes naar buiten mocht zetten. Ja, wel voorzichtig; de buitenwereld is immers nog veel weidser dan het huis! Maar na een aantal keer werd ze ook daarin zekerder van zichzelf, en verwierf ze vrije kattenluik-rechten. En zo werd Mika de ontdekkingsreiziger geboren! Met het huis als veilige uitvalbasis verkent ze de hele buurt. Soms is ze urenlang weg, andere keren ligt ze de hele middag op een rustig plekje te slapen. En ze komt natuurlijk regelmatig bij ons langs. Soms alleen voor een knuffelmoment, maar andere keren ligt ze urenlang bij je op de bank, het liefst tegen je benen aan, en wurmt ze zich in steeds schattigere posities… waarna ze, met een grote zucht, haar kopje neerlegt en de oogjes dichtdoet. Dat is onze lieve Mika, de avonturier pur sang!